Rozdział 5

  Jasiek

  - Nawet podczas całego zamieszania nie zapytałem cię jak się nazywasz. - oznajmiam. - Proponuję obcej dziewczynie przenocowanie w tym samym pokoju nie znając jej imienia. Dziwne co nie?

  - Lena Sokołowska. - odpowiada. - Ty raczej nie musisz się przedstawiać. 

  Nie wiem czy mam się śmiać czy denerwować z tego powodu. Po prostu na chwilę poczułem się jak normalny chłopak w moim wieku dopóki nie przerwała tej chwili. Wiedziałem, że jest Firanką bo miała ubraną bluzę z mojego sklepu co było trochę krępujące. 

  Wchodzimy po schodach na górę zmierzając do pokoju, w którym powinni być już chłopaki. Kiedy jesteśmy na miejscu otwieram drzwi, a następnie pozwalam Lenie przejść jako pierwsza jednak ona odmawia. Ja też postąpiłbym tak na jej sytuacji więc nie dziwi mnie to.

  - Jest tu kto? - pytam od razu po przekroczeniu drzwi. 

  - Jasiek! - woła Rafał. - Nareszcie jesteś!

  - A kim jest twoja koleżanka? - zadaje pytanie Florek. 

  - Śmiało. - mówię do nowo poznanej dziewczyny. - Oni nie gryzą mimo, że na takich wyglądają.

  - Mam na imię Lena. - oznajmia nieśmiało. - Myślę, że nie będziecie mieli nic przeciwko jeśli zostanę u was. Obiecuję... jutro mnie tu nie będzie.

  - Spokojnie. - uspokaja Kiślu. - Miejsca nie zabraknie. 

  - Tam możesz spać, Lena. - proponuję. 

  - Dzięki. - odpowiada.

  Nie spodziewałem się takiej reakcji jednak się pomyliłem, ponieważ kiedy wyszedłem na korytarz gdzie znajduje się kuchnia oboje wybiegli za mną.

  - Janek! - zawołał Florek. - Czy ty do reszty zgłupiałeś? Przyprowadzasz do pokoju jakąś obcą dziewczynę jakby nigdy nic.

  - Uspokójcie się! - poprosiłem. - Zaraz wam wszystko wytłumaczę.

  W skrócie opowiedziałem całą historię naszej nowej lokatorki. Kiedy skończyłem oboje nic nie mówili. Stali tylko spoglądając wzajemnie po sobie. 

  - Rzeczywiście.. - zaczął Rafał po 5 minutach ciszy. - Szczęście jej nie dopisało ale i tak cię nie usprawiedliwia. Ciesz się, że wygląda na sympatyczną. Tylko niech nie dotyka lodówki.

  - Nie rzucaj lepiej takimi tekstami bo jeszcze ją wystraszysz. - powiadomił skkf.

  - Z tego co wiem śledzi kanały nas wszystkich. - poinformowałem. - Wystarczyło kilka minut żeby się zorientować.

  W tym momencie drzwi pokoju otworzyły się. 

  - Przepraszam, że znowu wam zawracam głowę ale chciałam zapytać gdzie jest łazienka. - powiedziała.

  - Chodź za mną. - zaproponowałem. 

 Z racji tego, że toaleta była bardzo blisko po kilku sekundach byliśmy już u celu. 

  - Dziękuje Janek.

  - Przestań dziękować bo się zarumienię. - odezwałem się.

  Uśmiechnęła się, a potem zostałem sam na korytarzu czekając, aż wyjdzie. Gdy minęło kilka minut była już obok mnie.

  - Chcesz wyświadczyć mi przysługę? - zapytałem.

  - Jasne chociaż i tak nie spłacę swojego długu. - odpowiedziała.

  - Chodź po prostu za mną. - poprosiłem.

  Zaprowadziłem ją pod jedne z krętych schodów. Było tam okno z widokiem na całe Katowice. Usiedliśmy na dywanie, a następnie powiedziałem:

  - Chciałbym żebyś opowiedziała coś o sobie.

  - A więc nazywam się Lena Sokołowska jak już z resztą wspominałam, mam 16 lat, przyjechałam do Katowic na IEM żeby spotkać was jednak los przygotował dla mnie niespodzianki. - oznajmiła. 

  Przyznam, że w tej chwili się zarumieniłem kiedy wypowiedziała słowo ,,was". W tej chwili moje wszystkie myśli okazały się prawdziwe. 

  - Czyli jesteś naszą fanką? - zapytałem.

  - To znaczy... - zaczęła. - No tak.

  - Spodziewałem się tego. - odpowiedziałem.

  - Jest coś jeszcze. - zaczęła. - Nie mówię tego, dlatego że jesteś youtuberem oraz moim idolem. Uwielbiam grać, a moją ulubioną jest The Last of Us. Przechodzę ją po raz 6. 

  Przyznam, że w tej chwili mnie zamurowało. Nie wiedziałem co mam jej odpowiedzieć. Jestem zadowolony, ponieważ nareszcie się otworzyła ale nigdy nie powiedziałbym o niej tego, że jej pasją są gry.

  - To może być początek pięknej znajomości. - powiedziałem Lenie.

  - Mówisz serio? - zapytała zdziwiona. 

  - Czy ja kiedyś żartowałem sobie z tak poważnych rzeczy? - odpowiedziałem pytaniem, a na koniec wybuchliśmy śmiechem.

  - To zacznijmy wszystko od nowa. - zaproponowała. - Jestem Lena.

  - Jan. - przedstawiłem się mimo tego, że mnie znała. - Miło poznać.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Rozdział 5 jest zgodnie z planem. Chcę podziękować za co raz więcej komentarzy, które motywują mnie do poprawek i pracy.

Prim Lynn Lancaster